8/20/2010

Manusia lebih tinggi darjatnya, istimewa, dikurniakan akal fikiran serta kemampuan. Manusia adalah ciptaan-Nya yang paling indah. Mana silapnya, manusia jua lah yang menjatuhkan ketertinggian darjatnya sendiri. Nah, aku bukan nak buka ceramah free taw...takda kaitan ngan tajuk entri. Tu saja-saja sebagai intro a.k.a mukadimah jew...keh3....
Ni aku nak citer sket pasal seekor meowww berkisahan ngan adik aku. Lupa dah nama meow tue (citer 3,4 tahun yang lepas). Lagi pun kat rumah tu ada ramai anak2 meow bapak aku bela. Susah nak ingat nama-nama mereka. Kucing tu masi kecik g taim adik aku decide nak bela beliau. Time tue, kesian sangat kat kucing tue, dah la kurus sangat, comot lak tue, merayau-rayau di kawasan kejiranan, carik makanan gak nya. So, adik aku mbik la menatang tue, bawa balik rumah, mandikan, beri makan. Memula adik cuma beri makanan jerr kat kucing tue, takut nak bela. Mak aku garang, tak suka binatang peliharaan wujud kat rumah. Dah 2,3 bulan, adik makin sayang plak kat kucing tue. Dibelai2, dimanja2 hinggakan dibawak tidur. Aku sendiri selalu tegur adik; "jangan lah bawa kucing tue tido skali, bahaya bulu kucing tue, mendatangkan penyakit"...dia buat tuli jerr..
Sapa2 pun tak bley sakitkan kucing tu. Kalo dia nampak sapa2 halau, sepak terajang kucing tue, kompem dia mengamuk sakan. Pernah mak aku sepak kucing tue coz try2 nak curik makanan ( blom curi pun...). Apa lg, adik menangis sakan. Bawa kucing dia naik bilik, sayang-sayang kat kucing dia.
Satu hari tue, masa tue adik nak ambik SPM. So, dia menumpang kat asrama selama SPM tue berlangsung. Adik pesan kat ayah, jaga kucing dia, beri makan, mandikan...1st day adik aku kat asrama, kucing tue macam tak tenteram je..asyik2 mengiau...melilau sana sini. Biasanya, setiap kali adik balik dari sekolah, kucing tue akan duduk depan pintu rumah (tunggu tuan dia la tue).
Hari ke 2, 3 kucing tue makin tak senang. Waktu malam, kucing tu akan duduk depan pintu bilik tidur adik. Kadang2 bermain2 ngan barang2 adik, lompat2 kat tilam dia...Gesel2kan kepala kat tilam adik. Keluar masuk bilik adik, mungkin tengah risau kat mana tuan dia. Seminggu sudah, kucing tue macam tak lalu makan......
Sehinggalah kucing tue jatuh sakit....terbaring je kat depan pintu bilik adik. Kata ayah, kucing tu sakit rindu kat tuan dia. Diberi makan, macam tak lalu pulak. Setiap hari itulah aktiviti si kucing tue. Menunggu dan terus menunggu. Satu hari tue, aku tak nampak kucing tu kat depan pintu bilik adik. Kat dapur pun tiada..aku tanya ayah, ada nampak tak kucing tu ? Ayah pun kata takda...aku pun tak nak pening2 fikir mana kucing tue.
Then, after 2 minggu lebih (lebih kurang la) adik pun dah tamat SPM. Sampai rumah je, dia terus meluru, memanggil2 nama kucing tue..tak jumpa. Adik marah2, kata kami tak jaga kucing dia. Aku citer la kat dia tentang perangai kucing tue. Adik nangis. Cari keliling rumah, tak ada. Hinggalah pakcik aku menemui bangkai kucing dekat rumah dia (sebelah je ngan jalan raya). Kurus sangat kucing tue. Kata pakcik, brp hari lalu, dia ada nampak kucing tue duduk tepi jalan raya. Lama kucing tue duduk kat situ........
Adik nangis lagi, sedih.....dia tanamkan bangkai kucing dia dekat ngan pokok kelapa di tepi sungai....
Sejak hari itu, mak seolah2 dah tak larang sapa2 pelihara kucing kat rumah. Ayah pun dah bela banyak anak kucing. Katanya, kucing ni binatang cerdik...dan sejak hari itu, kami sekeluarga mula menyayangi kucing.

0 comments:

Post a Comment